Los Angeles’de sevdiğim tatlı bir kızı görsem önce.. Onun sevdiğini tanısam, sarılsam o güzel, güçlü kıza.. Benden istediği yalnızca  “bir derginin son sayısı” , ne hoş… O işte benim yeğenim.  Oradan güneye doğru gideceğim..  Meksika adı geçince  aklıma gelen eski medeniyetler, büyük bir ülke, geniş kenarlı şapkalar, tekila, elbette margarita ve başına taktığı renkli kocaman çiçeklerle,  hayran olduğum Frida  Kahlo…İtiraf edeyim ben de istiyorum o çiçeklerden günün birinde.. Onun da zamanı gelmiştir, kim bilir..LA’den otobüsle geçilebilir belki, Meksika’nın kuzeyi ise varacağım yer, henüz bilmiyorum.  Küba burnumuzun dibinde olacak.. Porto Riko’ya vize gerekiyormuş.  İklime bakmalı, bikini yanımda olmalı, Gezgin sayfaları, Lonely Planet okunmalı. Birkaç kitap, haritalar gözden geçirilecek. Yeni bir not defteri almalı.. Yanımda olması gerekenler listesinde bir iki ufak değişiklik. Olmadığım zamanlar için ayarlamalar, yapılacaklar.. Vizörün lastiğini düşürmüşüm yine, üç oldu.. Sirkeci’den onu almalıyım. Okudukça  haritada görmek istediğim yerleri işaretliyorum.. Gece sıkça uyanırım ben, dönüp bakıyorum bir kez daha haritaya.. Uykum derin sessizliğiyle kavuşurken ben oradayım.

Bugünlerimi, evimde olduğum zamanı,  yeni bir yola hazırlanmanın tatlı telaşıyla dolduruyorum.  Tanıdığım duygulara ulaşmak için hatırlamam yeterli, keyifleniyorum….