Menekşe Yaylası sapağında verdiğimiz mola sonrasında vaktin sıkışmış olduğunu anlayınca yayladan vazgeçip geri yürümeye karar verdik. Neymiş, yürüyüşe erken başlamak şart!!

.

İkinci Gün;

.

Gölyaka’dan Güzeldere’ye arabayla  yukarı doğru kıvrılarak yol alıyoruz. Her dönüş ayrı bir şenlik. Yürüyüş noktasına gelince arabayı park ediyoruz. Hafif eğimle başlıyor yolumuz. Yol gölgeli, üşütüyor az da olsa.. Güneş yükselip ağaçlar arasından süzüldükçe hafif bir ısı çarpıyor yüzümüze. Gölgeli yol boyunca yanımızda bir dere. Başka da ses yok. Önce montlar çantaya, sonra gömlekler. Isındı ortalık. Yaklaşık beş kilometre sonra, ahşap yayla evleri, camisi olan geniş yemyeşil bir düzlüğe ulaştık.. Balıklı Yayla burası. Yayladan göçmüşler, kimse yok. Ağaç gövdesinden bir masa yanında kısa bir mola verdik. Yerde eflatun çiğdem çiçekleri. Bu çiçeklerin açması yayladan dönüş zamanını gösterirmiş. “Vargit Çiçeği”, “Göçgöç çiçeği” gibi isimler de yakıştırmışlar bı nedenle. Evlerin bahçelerinde ekilmiş az da olsa kara lahana var. Herhalde arada gelip topluyorlar. Yola devam ederken arada geri dönüp bakmayı severim ben, aklımda da kalır o kare. Bu yollarda suyu yük etmeye gerek yok. Her yer çeşme, sular serin.

Çok yerde fotoğrafını gördüğüm Pürenli Yayla’da üç dört çadır kurulmuş gölet kenarında. Biraz moladan sonra Hera/Hira Yaylası. Çocuklara uygun yapılmış salıncakta bacaklarımı biraz havalandırınca sallanabildim. Yaza kadar kapatılmış bir evin bahçesinde kütükler üzerinde, güneş yüzümüzü yalarken sandviçlerimizin keyfine vardık.

Bu yaylalarda bir süre vakit geçer. Yürümediğimiz birbirine bağlantılı yollarla çok sayıda yaylaya ulaşmak mümkün.

Sakin, renkli doğası ve tertemiz sularıyla yeniden buluşana dek...

.

Zeynep Erim

12 Kasım 2019